Zapewne na pytanie o najpopularniejszy sport zimowy w Polsce większość z ankietowanych odpowiedziałaby – skoki narciarskie. Najpiękniejszy konkurs, najlepsza atmosfera? Zakopane! Jednakże po ubiegłotygodniowych zawodach, więcej emocji niż wyniki polskich reprezentantów wzbudził projekt modernizacji najazdu, przygotowany przez bydgoskich architektów.
Pomysł osłonięcia rozbiegu na całej jego długości szklanym tunelem może wydawać się interesujący. Nie spotkał się on jednak z entuzjazmem Polskiego Związku Narciarskiego oraz ekspertów. Mnie natomiast skłonił do analizy, czy w przepisach Międzynarodowej Federacji Narciarskiej (FIS) kwestia ewentualnego zadaszenia najazdu jest w jakikolwiek sposób regulowana, czy jest to sfera wolna od unormowań.
Aby odpowiedzieć na to pytanie niezbędnym było zapoznanie się z przepisami International Competition Rules (ICR) Ski Jumping[1] (dalej: Zasady), a konkretniej z art. 411 - Standards for the Construction of Jumping Hills, wraz ze stosownym opracowaniem - Construction Norm for Jumping Hills[2] (dalej: Opracowanie).
Wspomniany wyżej artykuł zawiera parametry geometryczne skoczni oraz inne, minimalne wymagania, które są konieczne do zagwarantowania bezpieczeństwa skoczków na odpowiednim poziomie. O złożoności i wielości istotnych danych świadczy zamieszczony poniżej szkic, będący częścią art. 411 i Opracowania.
Przy projektowaniu najazdu należy uwzględnić m.in. jego długość i odpowiednie odległości pomiędzy najwyższym punktem startowym (A) oraz najniższym (B), a punktem wybicia (T). Dystans e1 powinien zostać ustalony w taki sposób, aby skoczek wybijający się w punkcie T, przy wietrze w plecy na poziomie 3 m/s osiągnął punkt konstrukcyjny (K). Z kolei dystans e2 musi gwarantować, że dobry skoczek wybijający się w punkcie T, przy wietrze pod narty na poziomie 4 m/s, nie przekroczy punktu L (koniec strefy lądowania) – pkt 4 Opracowania.
Drugim istotnym parametrem dotyczącym rozbiegu jest jego szerokość, rozumiana jako odległość pomiędzy barierkami ochronnymi (b1) – art. 411.4 Zasad. Organizator przygotowuje odpowiednio szeroki rozbieg zgodnie z następującymi wzorami uwzględniając współczynnik „w” (odległość pomiędzy punktem wybicia T, a punktem konstrukcyjnym K):
- b1 = 1.5 m dla w < 30 m
- b1= 1.0 m + w/60 dla 30 m ≤w ≤ 74 m
- b1= 1.5 m + w/100 dla 85 m ≤ w ≤ 99 m
- b1= 2.50 m dla w > 100 m
Same barierki powinny być odpowiednio zabezpieczone i rozciągać się od początku rozbiegu od 1 m do jego krawędzi (T). Nie mogą na nich występować żadne nieregularności, takie jak np. odstające śruby, niezeszlifowane łączenia. Górna krawędź poręczy musi być zaokrąglona i gładka (art. 411.5.1 Zasad).
Co istotne, w przepisach nie ma żadnego odniesienia w stosunku do zadaszenia lub innej osłony chroniącej najazd. Oznacza to, że teoretycznie wprowadzenie takiego rozwiązania nie jest zabronione. Jednakże FIS zabezpieczyła się przed zbytnim ingerowaniem w wygląd skoczni narciarskich poprzez wprowadzenie art. 414 mechanizmu zatwierdzania obiektów. Przebiega on dwuetapowo i jest szczegółowo określony w Zasadach. Całe postępowanie kończy się wydaniem stosownej homologacji przez FIS.
Jak widać, istnieje możliwość wcielenia w życie projektu zakładającego „zabudowany” najazd na Wielkiej Krokwi, aczkolwiek wymagałoby to uregulowania na podobnym do przedstawionego poziomie szczegółowości. Pomysłodawcy wskazują, że tunel mógłby powstać już za 2-3 lata. Mimo to, na chwilę obecną prawdopodobieństwo rozpoczęcia prac jest dość niskie, bowiem zarówno Polski Związek Narciarski, jak i FIS, któremu pomysł został już przedstawiony, podchodzą do tematu ze zdrowym dystansem.
[1] Wersja z 14.09.2018 r., treść dokumentu dostępna na oficjalnej stronie FIS:
https://www.fis-ski.com/en/inside-fis/document-library/ski-jumping-documents
[2] Wersja z 16.11.2018 r., treść dokumentu dostępna na oficjalnej stronie FIS:
https://www.fis-ski.com/en/inside-fis/document-library/ski-jumping-documents
