Dzisiejszy wpis chciałbym poświęcić zagadnieniu z zakresu prawa budowlanego, które związane jest z tworzeniem (wznoszeniem) różnego rodzaju obiektów stanowiących tzw. „zaplecze budowy”, których zasadniczym celem jest wsparcie realizacji zasadniczej inwestycji. Inaczej mówiąc: chodzi o wszelkiego rodzaju miejsca do przechowywania sprzętu, garaże, szopy itp., które są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania niemalże każdego większego przedsięwzięcia budowlanego.
Podstawowym rozwiązaniem na gruncie prawa budowlanego (art. 28 ust. 1 ustawy prawno budowlane – dalej p.b.) jest (co do zasady) możliwość prowadzenia robót budowlanych wyłącznie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę.
W związku z powyższym w razie prowadzenia inwestycji budowlanej w postaci np. hotelu, gdy powstaje konieczność skorzystania z obiektu pomocniczego o którym mowa powyżej (np. garażu lub podobnego obiektu w celu przechowywania sprzętu, materiałów budowlanych itp.), inwestor byłby zasadniczo zobowiązany do uzyskania w tym zakresie każdorazowo odpowiedniego pozwolenia na budowę.
Warto jednakże mieć w tym miejscu na uwadze art. 29 ust. 1 pkt 24 p.b., zgodnie z którym pozwolenia na budowę nie wymaga budowa obiektów przeznaczonych do czasowego użytkowania w trakcie realizacji robót budowlanych, położonych na terenie budowy, oraz ustawianie barakowozów używanych przy wykonywaniu robót budowlanych, badaniach geologicznych i pomiarach geodezyjnych.
Nie budzi zatem wątpliwości, że ww. przepis stanowi wyjątek od ogólnej zasady obowiązku uzyskiwania pozwolenia na budowę i z pewnością powinien usprawnić proces budowlany. Należy mieć jednak na uwadze, że wyjątek ten będzie miał zastosowanie wyłącznie w razie spełnienia kilku warunków, wśród których niezwykle istotnym jest ten, że przedmiotowy obiekt pomocniczy powinien być przeznaczony wyłącznie na potrzeby prowadzonej inwestycji. Ponadto konieczne jest posiadanie ostatecznego pozwolenia na budowę inwestycji głównej (innymi słowy: obiekt pomocniczy nie wymaga osobnego pozwolenia, o ile takie pozwolenie posiada główna inwestycja).
Należy także zwrócić uwagę na sformułowanie użyte w przytoczonym przepisie, zgodnie z którym przedmiotowe obiekty pomocnicze nie wymagają pozwolenia, o ile są położone na terenie budowy. Dla wyjaśnienie powyższego sformułowania warto w tym miejscu przytoczyć pogląd wyrażony w doktrynie, zgodnie z którym „przez teren budowy, zgodnie z art. 3 pkt 10, należy rozumieć przestrzeń, w której prowadzone są roboty budowlane, wraz z przestrzenią zajmowaną przez urządzenia zaplecza budowy. Przez teren budowy należy rozumieć nie tylko działkę, na której realizowana jest inwestycja, ale również tereny przyległe bądź inne, których inwestor jest właścicielem bądź co do których posiada zgodę właściciela. W wielu bowiem przypadkach ze względu na powierzchnię działki, rozmiary obiektu lub zakres prac budowlanych nie jest nawet możliwe lokalizowanie zaplecza na terenie działki przeznaczonej pod zabudowę (por. wyrok NSA z dnia 20 marca 2003 r., IV SA 2276/01, CBOSA”) (Prawo budowlane. Komentarz, Autorzy: Plucińska-Filipowicz A. (red.), Wierzbowski M. (red.), Buliński K., Despot-Mładanowicz A., Filipowicz T., Kosicki A., Rypina M., Wincenciak M.)
Pamiętać jednak należy, że przytoczone w art. 29 p.b. wyjątki od obowiązku uzyskiwania pozwolenia na budowę będą jednak musiały takie pozwolenie mimo wszystko uzyskać, jeśli zajdą okoliczności wymienione w art. 29 ust. 3 p.b. (związane – ogólnie rzecz ujmując – z ochroną środowiska).
Jak zatem widać w zakresie organizacji tzw. „zaplecza budowy” ustawodawca przewidział rozwiązanie, które – o ile spełnione są warunki do jego opisania – stanowić powinno zasadnicze udogodnienie.
