Bez wątpienia większość rozwiązań przyjmowanych w kolejnych tzw. ,,tarczach antykryzysowych” – czyli tarczy 1.0, 2.0 i 3.0, miało na celu ułatwienie nam wszystkim życia w trakcie, a także po zakończeniu, pandemii wirusa SARS-Cov-2. W poszczególnych ,,tarczach” były wprowadzane m.in. środki pomocowe dla przedsiębiorców, przesuwane były urzędowe terminy przewidziane dla niektórych obowiązków lub zawieszana była działalność części instytucji. Obok tych rozwiązań, w kolejnych ustawach przyjmowane były regulacje, które trudno uznać za związane z wystąpieniem epidemii. Jedną z takich regulacji jest przedmiotem mojego dzisiejszego wpisu –okrzyknięta w mediach jako ,,podatek od Netflixa”.
Zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 14 maja 2020 r.o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusaSARS-CoV-2 (tzw. ,,tarczy 3.0”) od 1 lipca 2020 r. w życie wejdą zmiany ustawy o kinematografii. Do art. 19 zostanie dodany ust. 6, na podstawie którego ,,Podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie dokonuje wpłaty na rzecz Instytutu w wysokości 1,5% przychodu uzyskanego z tytułu opłat za dostęp do udostępnianych publicznie audiowizualnych usług medialnych na żądanie albo przychodu uzyskanego z tytułu emisji przekazów handlowych, jeżeli ten przychód wdanym okresie rozliczeniowym jest wyższy”. Powyższe rozwiązanie dotyczyć będzie również podmiotów mających siedzibę poza granicami Polski – na podstawie ust. 6b, jednak w ich przypadku wpłata przychodów w wysokości 1,5% będzie dotyczyła wyłącznie przychodów osiąganych w Polsce.
W powyżej wskazanej regulacji, chodzi oczywiście o internetowe serwisy VoD. Ustawodawca nie bez powodu użył sformułowania ,,audiowizualna usługa medialna na żądania”, chciał odnieść się do zwrotu od którego pochodzi skrót VoD, a więc video on demand (wideo na żądanie).
Na podstawie powyższego wszystkie podmioty, które świadczą w Polsce usługi VoD, od 1 lipca będą zobowiązane do zapłacenia… no właśnie czego? Najwyraźniej wytłumaczenie rządu o tym że nie jest to nowy podatek, ma swoje racje – ustawa wspomina jedynie o ,,wpłacie” a nie o podatku, czy nawet opłacie, oraz wspomniana wpłata wpływa na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej, a nie na rzecz budżetu Państwa. Podkreślenia wymaga jednak to, że wpłata o której mowa w art. 19 ustawy o kinematografii, a którą od dawna płacą już osoby prowadzące kina, dystrybutorzy nagrań filmów, nadawcy programów telewizyjnych oraz operatorzy sieci kablowych, była już przedmiotem orzecznictwa, zarówno Trybunału Konstytucyjnego (jeszcze w 2006 r.) oraz Wojewódzkich Sądów Administracyjnych. Każdy z tych organów stwierdził, że wpłata na PISF nie jest podatkiem, ani opłatą, ani nawet niepodatkowanym dochodem budżetu. Wpłata jest natomiast daniną publiczną.
Ostatecznie, Rząd znalazł sposób na platformy VoD, w tym platformy mające siedzibę zagranicą. Co prawda określanie nowej wpłaty: ,,podatkiem od Netflixa” jest niezupełnie celne, najtrafniejszym byłoby jednak nazywanie go ,,daniną publiczną od platform VoD”. W każdym razie warte zadania jest jednak jedno pytanie: kto ostatecznie zapłaci tą nową daninę na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej? Zgodnie z zamiarem Rządu zagraniczne platformy streamingowe, czy jednak konsumenci? O tym przekonam się jednak dopiero po 3 kwartale 2020 r. – chociaż odpowiedzi można się spodziewać.
