W przypadku istnienia kilku długów dłużnika tego samego rodzaju wobec tego samego wierzyciela, przy jednoczesnym braku pełnego ich zaspokajania, w praktyce często pojawia się problem sposobu zarachowania świadczenia dłużnika na poczet określonego długu.
Postanowienia dotyczące sposobu zarachowania długu może w pierwszej kolejności zawierać umowa między wierzycielem a dłużnikiem - wierzyciel nie ma wówczas prawa do zarachowania długu według własnego uznania i powinien przestrzegać zasad ustalonych w umowie. W przypadku jednak braku odmiennych ustaleń między stronami należy pamiętać, iż zastosowanie mają przepisy art. 451 KC.
Zgodnie ze wskazanym przepisem, dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić – wówczas taki wybór dłużnika jest wiążący dla wierzyciela i nie może on zarachować wpłaty inaczej. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne (odsetki) oraz na zalegające świadczenia główne (należność główną). Ponadto zasadę, że wpłatę można zaliczyć w pierwszej kolejności na odsetki związane z danym długiem (lub na zalegające świadczenia główne) stosuje się również wtedy, gdy dłużnik spełniający świadczenie ma wobec wierzyciela jeden tylko dług złożony z należności głównej i odsetek (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2002 r., sygn. akt: III CKN 495/2000). Podsumowując decyzja o tym, czy spłata powinna być zaliczona najpierw na odsetki, czy najpierw na kapitał należy do wierzyciela.
W przypadku natomiast, gdy dłużnik nie wskazał, który z kilku długów chce zaspokoić – inicjatywa w zakresie zarachowania przechodzi na wierzyciela. Należy wówczas pamiętać, iż jeżeli dłużnik przyjął pokwitowanie, w którym wierzyciel zaliczył świadczenie na poczet jednego z długów – wybór ten jest wiążący dla dłużnika i nie może on żądać już zaliczenia na poczet innego długu.
Natomiast w sytuacji gdy ani dłużnik, ani wierzyciel nie skorzystali z uprawnienia do decydowania o sposobie zarachowania dokonanej wpłaty, zastosowanie znajdzie § 3 art. 451 KC. Zgodnie z nim w braku oświadczenia dłużnika lub wierzyciela spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu już wymagalnego lub na poczet najdawniej wymagalnego, jeżeli jest kilka długów wymagalnych.
Inne reguły stosujemy natomiast w przypadku prowadzenia egzekucji komorniczej – przy egzekwowaniu należności przez komornika i przekazywaniu ich bezpośrednio wierzycielowi. Wówczas zastosowanie znajduje tu art. 1026 § 2 KPC, który stanowi, że „wydzieloną wierzycielowi sumę zalicza się przede wszystkim na koszty postępowania, następnie na odsetki, a w końcu na sumę dłużną”.
Słuchałeś już tego artykułu w formie PODCASTU?
