W ubiegłym tygodniu światło dzienne ujrzał projekt nowego rozporządzenia Ministra Sportu i Turystyki w sprawie przekazywania środków z Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej (dalej: Projekt)[1]. W dzisiejszym blogu skupię się na kluczowej zmianie w stosunku do dotychczas obowiązującego rozporządzenia.
Jak można odnaleźć w uzasadnieniu do Projektu, konieczność wydania nowego rozporządzenia jest konsekwencją wejścia w życie ustawy z dnia 17 stycznia 2019 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz.U. z 2019 r. poz. 375). Zmieniony art. 86 ust. 4 ustawy o grach hazardowych (zwanej dalej: „ustawą hazardową”) stanowi, że wydatki Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej mogą być przeznaczone, jak dotychczas, na przebudowę, remonty i dofinansowanie inwestycji obiektów sportowych, rozwijanie sportu wśród dzieci, młodzieży i osób niepełnosprawnych oraz na zadania określone w przepisach o zdrowiu publicznym w zakresie aktywności fizycznej, a po zmianie ustawy, także na rozwój turystyki społecznej sprzyjającej aktywności fizycznej społeczeństwa.
Podążając za ustawodawcą wskazać należy, iż pod pojęciem „turystyki społecznej” kryje się szeroki zespół działań, mających na celu wspieranie aktywności fizycznej różnych grup społecznych, w tym w szczególności osób niepełnosprawnych, oraz osób starszych z dysfunkcjami fizycznymi. O dofinansowanie można będzie się starać np. w związku z chęcią dostosowania infrastruktury turystycznej (schroniska, obiekty noclegowe, wypożyczalnie sprzętu turystycznego, utrzymanie urządzeń wspierających świadczenie usług turystycznych) lub też wdrażania programów prospołecznych o charakterze nieinfrastrukturalnym, zmierzających do promocji turystyki jako aktywnej formy spędzania wolnego czasu. Całość zmian zawarta jest w § 11 analizowanego Projektu.
§ 11. 1. W celu dofinansowania realizacji zadań z zakresu rozwoju turystyki społecznej ze środków Funduszu minister, ogłasza programy:
1) infrastrukturalne lub
2) społeczne.
- Do realizacji zadania z zakresu rozwoju turystyki społecznej w zakresie programów o których mowa w ust. 1 pkt 1 stosuje się odpowiednio postanowienia rozdziału 2.
- Dofinansowanie realizacji zadania z zakresu turystyki społecznej ze środków Funduszu w zakresie programów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 może wynieść do 50% wydatków kwalifikowanych tego zadania.
- Dofinansowanie realizacji zadania z zakresu turystyki społecznej ze środków Funduszu w zakresie programów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 może wynieść do 80% wydatków kwalifikowanych jedynie w przypadku realizacji zadania dotyczącego schroniska górskiego zniszczonego lub uszkodzonego w wyniku działania żywiołu, zlokalizowanego w miejscowości ujętej w przepisach wydanych na podstawie art. 2 ustawy z dnia 11 sierpnia 2001 r. o szczególnych zasadach odbudowy, remontów i rozbiórek obiektów budowlanych zniszczonych lub uszkodzonych w wyniku działania żywiołu.
- Do realizacji zadania z zakresu rozwoju turystyki społecznej w zakresie programów o których mowa w ust. 1 pkt 2 stosuje się odpowiednio postanowienia rozdziału 3.
Koncentrując się na ust. 1 przywołanego przepisu zaobserwować można, że ustawodawca przewidział dwa rodzaje programów służących dofinansowaniu zadań z zakresu turystyki społecznej. Służyć ma to optymalizacji całego wsparcia w zależności od zgłoszonych Ministrowi zapotrzebowań.
Ustawodawca przewiduje bowiem, że przykładowo w razie wniosków o modernizacje infrastruktury turystycznej najwłaściwszym jest posłużenie się programami infrastrukturalnymi, precyzującymi warunki otrzymania dofinansowania, podobnymi do dotychczas stosowanych w odniesieniu do dotowania zadań z zakresu przebudowy, remontów, lub inwestycji obiektów sportowych (§ 11 ust. 2 Projektu).
Z kolei w stosunku do programów społecznych (§ 11 ust. 1 pkt 2), najwłaściwszym byłoby skorzystanie z zasad wypracowanych na bazie finansowania zadań z zakresu rozwijania sportu i aktywności fizycznej (§11 ust. 5 Projektu).
Jeżeli zaś chodzi o wysokość dofinansowania, kształtuje się ona co do zasady na poziomie 50% wydatków kwalifikowanych w stosunku do programu infrastrukturalnego. Beneficjentem dofinansowania mogą być w szczególności schroniska górskie. Na podstawie badań zleconych przed sporządzeniem Projektu, najczęstszymi architektonicznymi problemami w tego typu ośrodkach są: brak podjazdu, zbyt wąskie przejścia, niedostosowane toalety, wysokie progi, brak windy, zbyt wysokie łóżka, wykładziny w korytarzach oraz słabe oświetlenie w obiektach noclegowych. Dodatkowa, preferencyjna stawka dla schronisk górskich na poziomie 80% znajdować będzie zastosowanie wyłącznie w przypadkach zniszczenia lub uszkodzenia w wyniku działania żywiołu, co w przypadku terenów w jakich tego typu obiekty są zlokalizowane zdarza się często.
Dla porządku wskażę, że analogicznie jak w przypadku dotychczas obowiązującego rozporządzenia, Projekt uwzględnił też sposób i formę postępowania przed Ministrem w przedmiocie dofinansowania. Wnioski o dofinansowanie zadań, po akceptacji przez Ministra stanowią podstawę do zawarcia umowy o dofinansowanie. Elementy, które muszą się znaleźć w tego typu umowie wymieniono w § 12 ust. 2 Projektu. Są to m. in. nazwa i szczegółowy opis zadania, cel na jaki dofinansowanie zostało przyznane, wysokość dofinansowania oraz sposób i terminy przekazywania środków z Funduszu, termin wykorzystania dofinansowania. Ust. 3 określa natomiast tryb postępowania w sytuacji stwierdzenia wykorzystania dofinansowania niezgodnie z przeznaczeniem, pobrania nienależnie lub w nadmiernej wysokości oraz w odniesieniu do zwrotu dofinansowania niewykorzystanego.
Zgodnie z przepisem końcowym Projektu - § 16, rozporządzenie ma wejść w życie 14 września 2019 r. Trudno jednak na chwilę obecną stwierdzić, czy prace nad Projektem rzeczywiście zakończą się w terminie umożliwiającym pozostawienie tego zapisu w zaproponowanej formie.
[1] https://legislacja.rcl.gov.pl/projekt/12322009/katalog/12601157#12601157, dostęp: 25.06.2019 r.
