Wraz z końcem stycznia i początkiem lutego rywalizacja w sportach zimowych wkracza w fazę decydujących rozstrzygnięć. Skoczkowie narciarscy i biegacze wykonują ostatnie szlify formy i sprzętu przed Mistrzostwami Świata w Seefeld, a w Polskiej Hokej Lidze rozpoczęła się faza pre play – off, stanowiąca przedsmak emocji głównej walki o medale.
Oglądając zmagania hokeistów podziwia się ich umiejętności, wolę walki i koordynację ruchową. Niewiele uwagi poświęca się na rozważania dotyczące posiadanego przez nich sprzętu oraz ewentualnym wymogom, które musi spełniać. Podstawowym atrybutem każdego zawodnika jest kij, bez którego gra, prowadzenie krążka i jego uderzanie byłyby niemożliwe.
Chcąc przyjrzeć się bliżej kijowi hokejowemu należy zapoznać się z Przepisami Gry w Hokeja na Lodzie 2018 - 2022 (dalej: Przepisy) stworzonymi przez IIHF (Międzynarodową Federację Hokeja na Lodzie). Znajdują one zastosowanie dla wszystkich meczów rozgrywanych pod egidą IIHF, a także wszystkich spotkań rozgrywanych na terenie Polski. Problematykę kija hokejowego przepisy regulują dwojako – art. 38 traktuje o kiju dla gracza z pola, natomiast art. 196 o kiju bramkarskim. Obie regulacje są niezwykle szczegółowe.
Kij dla gracza z pola musi być wykonany z materiałów zatwierdzonych przez IIHF. Nie może mieć żadnych występów, a wszystkie jego krawędzie muszą być frezowane. Kij może mieć tylko jedną łopatkę, której zakrzywienie nie może przekraczać 1,5 cm. Większa ilość zakrzywień i łopatek skutkuje nielegalnością takiego kija. Trzonek kija, od samej góry do początku łopatki, musi być prosty, a zatem zabronione są jakiekolwiek wygięcia i profilowanie sprzętu. Kij, którego trzonek nie jest zabezpieczony postrzegany będzie jako niebezpieczne wyposażenie, którego nie można używać w trakcie gry. Kategorycznie wykluczona została możliwość umieszczenia wewnątrz trzonka kija jakiegokolwiek materiału, który wpływa na jego wagę substancję, czy przeznaczenie. Możliwe jest natomiast owinięcie go w dowolnym miejscu samoprzylepną taśmą dowolnego koloru. Jedynym zastrzeżeniem jest, iż taśma nie może być fluoroscencyjna.
W art. 38 Przepisów wskazano również, że niedozwolona jest gra ze złamanym kijem. W przypadku złamania podczas akcji meczowej gracz powinien natychmiast go upuścić. W takiej sytuacji konieczna jest wymiana na nowy kij. Gracz z pola, nawet w wyjątkowej sytuacji, nie może używać kija dedykowanego dla bramkarza. Zabrania się używania więcej niż jednego kija w tym samym czasie, a także korzystanie z kija przeciwnika, który został podniesiony z lodu, bądź rywalowi odebrany. Szczegółowo o karach za naruszenia dotyczące gry ze złamanym kijem i jego wymianą zostały uregulowane w art. 120 Przepisów.
W przepisach szczegółowo określono maksymalne wymiary sprzętu. Długość nie może przekraczać 163 cm liczonych od jego trzonka do piętki, szerokość 3 cm, a jego grubość 2,54 cm. Z kolei wyznaczona maksymalna długość łopatki wynosi 32 cm liczone wzdłuż dolnej krawędzi od piętki do końca łopatki i mieścić się w zakresie 5 – 7,62 cm wysokości. Dopuszczalne są jednak wyjątki od tych zasad, które przywołano w art. 39 ust. 14 Przepisów:
- Gracz ma co najmniej 2 metry wzrostu;
- W odpowiednim czasie przed używaniem kija został złożony stosowny wniosek do IIHF;
- Długość trzonka nie przekracza 165,1 cm.
Kij bramkarski
Kij gracza z pola
Regulacje art. 196 Przepisów zawierają szereg postanowień, które są analogiczne dla kija zawodnika z pola. Kij bramkarski również musi być wykonany z materiałów zaaprobowanych przez IIHF, posiadać gładkie krawędzie oraz prosty członek. Nie dopuszcza się również, aby były na nim jakiekolwiek rysunki. Podobnie jak w przypadku kija gracza z pola jego zakończenie musi być zabezpieczone, nie można go wypełniać żadnym materiałem zwiększającym wagę oraz zabronione jest owijanie samoprzylepną, fluorescencyjną taśmą samoprzylepną lub malowanie taką farbą. Kij bramkarski ma również te same maksymalne wymiary: 163 cm długości, 3 cm szerokości i 2,54 cm grubości. Różnice pojawiają się przy dalszych wytycznych dotyczących rozmiarów poszczególnych elementów sprzętu. Trzonek kija bramkarskiego składa się z dwóch prostych części. Ta niższa, od kolanka w dół, nie może mieć więcej niż 71 cm długości i 9 cm szerokości. Z kolei maksymalna długość łopatki wynosi 39 cm, liczone od kolanka do końca dolnej części łopatki. Jej maksymalna wysokość to 9 cm, z wyjątkiem kolanka, którego szerokość może wynosić maksymalnie 11,5 cm. Maksymalne dopuszczalne wygięcie łopatki wynosi 1,5 cm, czyli dokładnie tyle samo, ile przewidziano dla wygięcia łopatki kija gracza z pola.
Jak się okazuje, sprzęt, któremu nie poświęca się zbyt dużej uwagi w trakcie podziwiania sportowego współzawodnictwa, musi spełniać szereg norm. Ich głównym zadaniem jest zapewnienie bezpieczeństwa oraz równych szans rywalizującym zawodnikom. Z kolei wszelkie wymogi kolorystyczne mają uniemożliwiać korzystanie ze sprzętu technicznego rozpraszającego rywali i zaburzającego obraz gry. Przedmiot dzisiejszego wpisu unaocznia stopień sformalizowania sportu, który narzuca szereg wytycznych dla tak prostego sprzętu technicznego, jakim z pozoru wydaje się być kij hokejowy.
(zdjęcie ma charakter ilustracyjny)
