Co jakiś czas spotykamy się z pytaniami czytelników dotyczącymi minimalnego zakresu informacji, który powinien znaleźć się w umowie pomiędzy sportowcem, a klubem, aby można ją było traktować jako kontrakt sportowy. W dzisiejszym wpisie postaram się telegraficznie odpowiedzieć na to zagadnienie, posiłkując się dorobkiem orzeczniczym Trybunału Arbitrażowego ds. Sportu w Lozannie (dalej: CAS, Trybunał), uznawanego za swoistą „najwyższą instancję” dla sporów sportowych.
W pierwszej kolejności chciałbym jednak zasygnalizować, że przedstawione poniżej elementy stanowią jedynie trzon każdego, dobrze sporządzonego kontraktu sportowego. Ich wystąpienie pozwala na stwierdzenie w spornych postępowaniach sportowych (prowadzonych np. przed CAS), czy mamy do czynienia z definitywnie wiążącą strony umową.
Jednocześnie należy pamiętać, że przepisy wewnętrzne organizacji właściwej dla danego sportu (np. polskiego związku sportowego, czy też międzynarodowej organizacji sportowej) mogą wprowadzać większy rygor wobec kontraktów tzn. obligować do korzystania z ustalonych wzorów lub uwzględniania w umowach określonych klauzul.
Jednakże przy założeniu, że nie mamy do czynienia z przypadkami wspomnianymi powyżej, CAS na gruncie wieloletniego rozpatrywania sporów dotyczących relacji na linii zawodnik – klub, bazując dodatkowo na Szwajcarskim Kodeksie Zobowiązań, CAS ustalił zbiór tzw. essentialia negotii, których wystąpienie przesądza o uznaniu danej umowy za klasyczny kontrakt sportowy.
I tak, w orzeczeniu z dnia 2 marca 2018 r. o sygnaturze CAS 2017/A/5164, Trybunał wskazał:
“According to Article 1(1) and Article 2(1) SCO, an agreement is concluded only if the parties have, reciprocally and by mutual assent, expressed their common intent on all essential points (CAS 2015/A/3959 at no. 97; see also CAS 2008/A/1589 at no. 13).
The Employment Contract includes, inter alia, (i) a date, (ii) the names of the parties, (iii) the duration of the agreement, (iv) Mr. Hermans’ position as coach of the Thai National Futsal Team, (v) the remuneration components to be paid to Mr. Hermans, and (vi) the signatures of the parties.
The Panel is of the view that the parties agreed on all the essential elements of their employment relationship and that the Employment Contract contained all essentialia negotii to be considered a valid and binding agreement between the parties (see CAS 2015/A/3953 & 3954 at no. 44; CAS 2014/A/3573 at no. 66).”
Podobne stanowisko znalazło się we wcześniejszym wyroku z dnia 24 listopada 2017 r. o sygnaturze CAS 2016/A/4843:
“the Sports Agreement signed by the Parties is, to all effects and purposes, a binding and valid agreement since it had all elements necessary for a bona fide employment contract:
it establishes that the Player is a football player for Safa during a fixed period of time, and that, in exchange, Safa has to pay to the Player a staggered remuneration. The Panel, therefore, has no doubt that the Sports Agreement constitutes a valid and binding employment contract.”
Jak widać, wystąpienie takich zapisów jak: data, oznaczenie stron, czas trwania umowy, rola stron, wynagrodzenie oraz podpisy, uznawane jest przez CAS za wystarczające, aby traktować taki stosunek jako kontrakt sportowy ze wszystkimi tego konsekwencjami wpływającymi na wynik procesu.
Uwzględnienie przedstawionych rozważań jest wyjątkowo istotne, gdyż bardzo często spotykam się z przeświadczeniem, że o charakterze np. przedwstępnym lub warunkowym umowy świadczy jej tytuł, a nie treść. Jeżeli celem stron jest zawarcie jednego ze stosunków zobowiązaniowych wymienionych w zdaniu poprzedzającym, niezbędnym jest wprowadzenie charakterystycznych klauzul, które nie pozostawią przestrzeni na ewentualne wątpliwości podmiotu rozstrzygającego spór.
