Umowa o świadczenie przez osobę trzecią została zdefiniowana w art. 391 Kodeksu cywilnego, którego brzmienie jest następujące: „Jeżeli w umowie zastrzeżono, że osoba trzecia zaciągnie określone zobowiązanie albo spełni określone świadczenie, ten, kto takie przyrzeczenie uczynił, odpowiedzialny jest za szkodę, którą druga strona ponosi przez to, że osoba trzecia odmawia zaciągnięcia zobowiązania albo nie spełnia świadczenia. Może jednak zwolnić się od obowiązku naprawienia szkody spełniając przyrzeczone świadczenie, chyba że sprzeciwia się to umowie lub właściwości świadczenia.”
Z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że celem tej umowy jest spełnienie świadczenia lub zaciągnięcie zobowiązania przez osobę trzecią. Charakteryzując tą umowę należy wspomnieć, że jej funkcją jest stworzenie zabezpieczenia oraz, że nie wymaga ona zachowania żadnej szczególnej formy. Zgodnie z zasadami obowiązującymi w prawie cywilnym umowy są wiążące tylko wobec tych, którzy je zawarli. Dlatego również w przypadku umowy o świadczenie przez osobę trzecią nie powstaje tu trójstronny stosunek zobowiązaniowy. Osoba trzecia może bowiem dane świadczenie spełnić, ale prawnie nie można w żaden sposób tego świadczenia wyegzekwować. Warto natomiast skupić się na odpowiedzialności za zobowiązanie, która może się okazać kluczowa. Jeśli bowiem osoba trzecia nie spełni określonego świadczenia, to nie ona ponosi odpowiedzialność, a jedna ze stron umowy. Co ważne, zgodnie z omawianą umową gwarantując spełnienie świadczenia, gwarantuje się również wykonanie zobowiązania jako całości. Mówiąc o skutkach zawarcia umowy o świadczenie przez osobę trzecią należy zaznaczyć, iż treścią zobowiązania, które powstaje w wyniku zawarcia tej umowy jest obowiązek naprawienia przez dłużnika szkody wynikającej z niespełnienia świadczenia przez osobę trzecią lub niezaciągnięcie przez nią zobowiązania. Ponadto, wierzyciel jest uprawniony do wystąpienia ze stosownym roszczeniem wobec przyrzekającego.
Warto także zaznaczyć, że zawarcie umowy o świadczenie przez osobę trzecią jest obarczone ryzykiem, ponieważ nigdy nie ma pewności, że świadczenie zostanie spełnione. Z chwilą zawarcia umowy wierzyciel otrzymuje od gwaranta przysporzenie w postaci roszczenia, które stanie się wymagalne na wypadek braku zagwarantowanego rezultatu.
