W jednym z ostatnich blogów pisałem o opodatkowaniu nieruchomości przeznaczonych na cele nie związane z działalnością gospodarczą. W zasadzie był to blog o przypadkach kiedy nieruchomość będąca w posiadaniu przedsiębiorcy nie musi być traktowana jako przedmiot opodatkowania w ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych. Dziś wracam to tego tematu.
Jak wskazuje art. 1a ust. 1 pkt 3 w/w ustawy grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a.
Wydawałoby się więc, że każda nieruchomość będąca w posiadaniu przedsiębiorcy może być traktowana jako związana z prowadzeniem działalności gospodarczej, a więc podlegająca opodatkowaniu. Takie uproszczone wnioskowanie może być jednak błędne, co przedstawiałem już w ostatnim blogu na ten temat.
Jak wskazuje orzecznictwo sądowoadministracyjne, zwrócenia uwagi wymaga sytuacja przedsiębiorców będących osobami fizycznymi, które występują w obrocie w dwojakim charakterze - jako osoby "prywatne" (w zakresie swojego majątku "prywatnego") oraz jako przedsiębiorcy. Posiadająca status przedsiębiorcy osoba fizyczna jest w posiadaniu takiego majątku, który wiąże się z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, jak też takiego majątku ("prywatnego"), służącego realizacji jej potrzeb osobistych, a często również i jej rodziny. Występowanie przez osobę fizyczną w obrocie w tej dwojakiej roli uzasadnia rozróżnienie jej sytuacji prawnopodatkowej na tle przepisów ustawy o podatkach , w zakresie podatku od nieruchomości. Z całą pewnością intencją ustawodawcy nie było bowiem w takim przypadku opodatkowanie najwyższą stawką wszelkich nieruchomości takiej osoby (por. wyroki: z dnia 12 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 2288/10; z dnia 18 lipca 2012 r., sygn. akt II FSK 32/11, CBOSA).
W jednym z orzeczeń NSA, z którego pochodzi zresztą powyższa argumentacja, sąd ten podkreślał, że znajdująca się w posiadaniu osoby fizycznej nieruchomość jest związana z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach loklanych, jeżeli jest posiadana przez tę osobę fizyczną działającą w charakterze przedsiębiorcy, tj. jest elementem przedsiębiorstwa osoby fizycznej lub może być uznana za związaną z tym przedsiębiorstwem, jest w jakikolwiek sposób wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej (nie jest przy tym objęta podatkiem rolnym albo leśnym) lub – biorąc pod uwagę cechy faktyczne tej nieruchomości i rodzaj prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej – może być wykorzystana wprost na ten cel. O gospodarczym przeznaczeniu nieruchomości przesądza zatem jej ujęcie w prowadzonej przez osobę fizyczną ewidencji środków trwałych, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych czy zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących nieruchomości. Nie są to jednak jedyne kryteria decydujące o takiej kwalifikacji gruntu lub budynku, bowiem do nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej zaliczone winny być również te grunty lub budynki, które przejściowo nie są wykorzystywane przez osobę fizyczną w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, ale ich cechy oraz rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej powoduje, że mogą być one wykorzystywane na ten cel. Natomiast warunków takich nie spełnia nieruchomość (budynek, grunt) przeznaczona na realizację niegospodarczych, osobistych celów życiowych osoby fizycznej (tak NSA w wyroku z dnia 12 lutego 2015 r., sygn. II FSK 1123/13, CBOSA).
W powyższym orzeczeniu sąd przykładowo wskazywał, że lokal użytkowy o charakterze garażu może być równie dobrze wykorzystywany dla celów prowadzonej przez osobę fizyczną działalności gospodarczej (np. jako miejsce postojowe dla samochodu używanego w działalności gospodarczej lub jako miejsce magazynowe), jak i dla celów osobistych osoby fizycznej.
Wydawać by się więc mogło, że w przypadku komentowanego przepisu zastosowanie ma zasada, że „co jasne nie wymaga interpretacji”, ale jak widać w orzecznictwie wątpliwości w takiej sytuacji interpretować należy na korzyść podatnika.
