Z dniem 22 lutego 2016 r. wchodzi w życie nowelizacja kodeksu pracy odnosząca się m.in. do umów o pracę na czas określony (ustawa z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy — Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. z 2015 r. poz. 1220). Jednym z głównych założeń wspomnianej nowelizacji jest ograniczenie nadużywania umów o pracę zawartych na czas określony, poprzez ograniczenie długości okresu zatrudnienia na podstawie takiej umowy oraz zmianę limitu co do liczby umów terminowych.
Po nowelizacji okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas określony zawieranych między tymi samymi stronami stosunku pracy nie może przekraczać 33 miesięcy, a łączna liczba umów na czas określony nie może przekraczać trzech. Oznacza to, że – licząc razem umową na okres próbny – czas trwania terminowych umów o pracę nie będzie mógł przekroczyć łącznie 3 lat (33 miesiące na czas określony + 3 miesiące okresu próbnego). Ponadto, czwarta umowa (a nie tak jak dotychczas trzecia) będzie oznaczała zatrudnienie na czas nieokreślony, bowiem przekroczenie któregokolwiek z w/w limitów będzie oznaczało przekształcenie umowy okresowej w umowę na czas nieokreślony i to z mocy prawa. Warto w tym miejscu także wskazać, że łączny okres 33 miesięcy i liczbę zawieranych umów należy liczyć niezależnie od przerw pomiędzy poszczególnymi umowami terminowymi.
Należy również zaznaczyć, że nowelizacja przewiduje kilka wyjątków od limitu długości zatrudnienia na czas określony, tj. pracodawca może zatrudnić pracownika na czas określony na okres powyżej 33 miesięcy, jeżeli zawarcie umowy na czas określony następuje w celu zastępstwa pracownika, wykonywana praca ma charakter dorywczy lub sezonowy, praca wykonywana jest przez okres kadencji oraz gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie.
