Zakończył się sezon piłkarski, nowy na progu, kluby ogłaszają wzmocnienia, niektórzy zawodnicy są niezadowoleni z pozycji w dotychczasowym klubie i tak można byłoby sobie wymieniać kolejne przyczyny konfliktów między klubami i zawodnikami w różnych dyscyplinach, a zwłaszcza w piłce nożnej.
Często jest też tak, że kluby mają nieuregulowane wszystkie zobowiązania wobec piłkarzy i szukają „furtki” jak tu nie zapłacić. A jak to zrobić? Na przykład można ukarać zawodnika i skompensować sobie tę karę w zamian za wymagalne należności zawodnika. Zdarza się tak, ale jak mawia klasyk: „tą droga nie idźmy”. Nie wolno tego robić aż do uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.
A jak taka jest nakładana przez klub? Otóż klub może przeprowadzić postępowanie dyscyplinarne wobec swojego zawodnika. Taką możliwość daje mu art. 121 §1 pkt 1) Regulaminu Dyscyplinarnego PZPN (dalej RD PZPN), zgodnie z którym, organem dyscyplinarnym właściwym do orzekania w sprawach dyscyplinarnych w I instancji jest między innymi zarząd klubu lub inny organ dyscyplinarny klubu – w stosunku do własnych zawodników i działaczy piłkarskich w zakresie określonym dopuszczalnymi regulacjami regulaminu kar i nagród klubu oraz w stosunku do kibiców za przewinienia dyscyplinarne, popełnione w związku z meczem.
Warto tutaj wspomnieć, iż zgodnie z art. 125 § 1 RD PZPN, zarząd lub inny organ klubu jest uprawniony do wymierzenia kary upomnienia, nagany, kary pieniężnej, kary dyskwalifikacji oraz zakazu udziału w zawodach określonego szczebla w granicach określonych w regulaminie nagród i kar klubu. Jak wynika z treści przepisy kara nie może być nałożona tylko wskutek naruszenia postanowień kontraktu, ale jeszcze uprawnienie klubu musi wynikać z regulaminu nagród i kar klubu, nazywanego też regulaminem klubowym. Musi to być również kara znana przepisowi art. 125 § 1 RD PZPN, czyli:
- upomnienie,
- nagany,
- kary pieniężnej,
- kary dyskwalifikacji
- oraz zakazu udziału w zawodach określonego szczebla.
Jeśli kara orzeczenia przez klub jest inna od wyżej wymienionej lub jest tożsama, ale orzeczona została z naruszeniem przepisów części ogólnej RD PZPN, odnoszących się do kar to jest podstawa do odwołania się do organu II instancji, czy wreszcie jeśli w toku kontroli instancyjnej organ odwoławczy (II instancji) nie dopatrzy się takiego naruszenia to do złożenia skargi kasacyjnej do Najwyższej Komisji Odwoławczej PZPN.
Warto też mieć na uwadze treść art. 125 § 2 RD, w myśl którego zarząd klubu po nałożeniu sankcji dyscyplinarnych wobec swoich działaczy lub zawodników niezwłocznie przesyła odpis decyzji właściwemu organowi dyscyplinarnemu związku piłki nożnej. Jest to obowiązek organu I instancji w tym przypadku – zarządu lub organu klubu.
Jakie są organy odwoławcze (II instancji) w tym postępowaniu? Otóż, zależy to od klasy rozgrywkowej, w której występuje klub. Zgodnie z art. 122 §1 pkt 1), 2) i 3) organami dyscyplinarnymi właściwymi do orzekania w II instancji w sprawach odwołań od orzeczeń organów I instancji są:
- komisja dyscyplinarna wojewódzkiego związku piłki nożnej – od orzeczeń klubów, uczestniczących w rozgrywkach na szczeblu wojewódzkiego związku piłki nożnej,
- Komisja Dyscyplinarna Polskiego Związku Piłki Nożnej – od orzeczeń klubów, uczestniczących w rozgrywkach na szczeblu I i II ligi;
- Organ dyscyplinarny Spółki Ekstraklasa S.A. (Komisja Ligi Ekstraklasy – przyp. M.Ż.) – od orzeczeń klubów uczestniczących w rozgrywkach prowadzonych przez tę spółkę.
Poza możliwością przeprowadzenia postępowania klubowego, klub może oczywiście zwrócić się z wnioskiem do właściwego organu dyscyplinarnego o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko zawodnikowi. Muszą jednak zaistnieć okoliczności faktyczne i naruszenie przepisów Regulaminu Dyscyplinarnego PZPN, innych przepisów prawa związkowego lub norm moralno-etycznych. W tych ostatnich przypadkach naruszenie przepisów przez zawodnika musi mieć charakter „rażącego naruszenia” (art. 110 RD PZPN).
